Ενεργητική ακρόαση ως μέσο εξέλιξης

Αυτές τις ημέρες που διανύουμε όλοι, ανεξαρτήτου θρησκείας, φύλου και ηλικίας, μία περίοδο επικινδυνότητας, εγρήγορσης και αυξημένου ενδιαφέροντος για ενημέρωση, καθώς απειλείται η σωματική μας υγεία, είναι αξιοθαύμαστη η προσήλωση, η επιμελής ακρόαση και η λεπτομερής επεξεργασία των πληροφοριών που μεταδίδονται μέσω των μέσων μαζικής ενημέρωσης από ένα μεγάλο ποσοστό του κόσμου. 
Και αναρωτιέμαι… πόσο διαφορετικές θα ήταν οι σχέσεις σε όλα τα πλαίσια της ζωής μας εάν ήμασταν διατεθειμένοι και πρόθυμοι να ακούσουμε επιμελώς τι έχει να μας πει ο συνάδελφός μας, ο προϊστάμενος μας, ο σύντροφός μας και να λειτουργήσουμε υπό το πρίσμα της περιέργειας και της εξερεύνησης αντί της κριτικής, της αντιπαράθεσης και των υποκειμενικών συμπερασμάτων.
Πόσο διαφορετική θα ήταν η ζωή μας εάν σκεπτόμενοι την ψυχική μας υγεία, την πνευματική μας διεύρυνση  και την ατομική και κατ’ επέκταση συλλογική εξέλιξη μας βάζαμε λίγο στην άκρη το «ξέρω… ξέρω…μη συνεχίζεις…» ή το «είμαι μέσα στο μυαλό σου δεν χρειάζεται να μου πεις….» ή ακόμη και το «τα έχω ξανακούσει…»…
Πόσες σχέσεις επαγγελματικές, φιλικές και ερωτικές διαλύονται κάτω από την απόφαση που έχουμε πάρει ότι «τα λόγια είναι περιττά»… ή ότι «μία λέξη είναι αρκετή»…  ή ότι «δεν αντέχω άλλο να σε ακούω»…
Αλήθεια… ακούσαμε ποτέ; Επιτρέψαμε στον συνομιλητή μας να ολοκληρώσει την άποψη του, την πρότασή του ή την σκέψη του; Η απλά αρκεστήκαμε στις πρώτες του λέξεις και σαν άμεση αντίδραση και προστασία του Εγώ μας τον/την απορρίψαμε;
Τι κινδύνους και τι ευκαιρίες κρύβει η ενεργητική ακρόαση? Ενεργητική ακρόαση σημαίνει ακούω χωρίς να κρίνω, είμαι παρών στην συζήτηση και απολαμβάνω την διαδικασία της ανταλλαγής πληροφοριών. Πόσες ευκαιρίες μπορεί να κρύβει αλήθεια αυτή η διαδικασία! Πόσα στοιχεία νέα μπορούν να έρθουν στην επιφάνεια και να συμβάλουν στο χτίσιμο μίας υγιούς συνεργασίας, σχέσης ή συνύπαρξης.
Ο μόνος λόγος που μας οδηγεί στην διεξαγωγή της όποιας ανταλλαγής πληροφοριών στον τερματισμό της  με «συνοπτικές διαδικασίες» είναι ο φόβος της απόρριψης των απόψεών μας, ο φόβος της κριτικής και ο φόβος της έκθεσης. Όλοι οι φόβοι δημιουργήματα του μυαλού μας καθώς είναι ικανότατο να σκηνοθετεί την οποιαδήποτε παράσταση βάζοντας το τέλος που επιθυμεί και διέπεται από τα στοιχεία της ασφάλειας, της νίκης και της επιβράβευσης του Εγώ μας.    
Πόση από την ενέργεια που διοχετεύουμε στις ειδήσεις αυτές τις ημέρες θα μπορούσαμε να διοχετεύουμε στις συζητήσεις μας με τους συνεργάτες μας, με τους συντρόφους μας ή με την οικογένειά μας ώστε με συνειδητή απόφαση να ακροαστούμε ενεργά ότι έχουν να μας πουν χωρίς να διακόψουμε, χωρίς να διαφωνήσουμε πριν την ολοκλήρωση και ενδεχομένως με κάποιες διερευνητικές ερωτήσεις να κατανοήσουμε, να συνυπάρξουμε με σεβασμό  και να οδηγηθούμε σε ανάλογες κοινές και ωφέλιμες αποφάσεις.