Η Προσαρμοστικότητα Σώζει Σε Περίοδο Πολέμου

Αγαπημένοι μου φίλοι,
ξεκινώ με  εγκάρδιες ευχές να δημιουργήσουμε όλοι μαζί μία μοναδική χρονιά συνειδητότητας, υγιούς μοιράσματος, προόδου και προσωπικής ανάπτυξης, όπως ο καθένας την ορίζει.

Σήμερα αποφάσισα να μοιραστώ μαζί σας την πρόσφατη εμπειρία μου από το ταξίδι μου στην εμπόλεμη Ουκρανία. Μία αληθινά μοναδική εμπειρία καθώς δεν έχει συμβεί στον μέχρι τώρα βίο μου να ζήσω φαινόμενο πολέμου με ότι αυτό συνεπάγεται.

Επίσης θα μοιραστώ μαζί σας τα μαθήματα που έλαβα μέσα από αυτή την συνθήκη που ενδεχομένως να σας προσφέρουν το έναυσμα να εκφράσετε τον εαυτό σας διαφορετικά ή να κινητοποιηθείτε σε κάποιας μορφής δράση που σκέφτεστε αρκετό καιρό ή ακόμη και να αλλάξετε τον τρόπο που αντιμετωπίζετε διάφορα θέματα στην καθημερινότητά σας.

Το ταξίδι μου ξεκίνησε μέσα στις γιορτές των Χριστουγέννων με κίνητρο την ανάγκη μου και την έντονη επιθυμία μου να συνυπάρξω τις ημέρες αυτές με πολύ αγαπητό μέλος της οικογένειάς μου ο οποίος έχει επιλέξει σαν μόνιμη κατοικία, για εκείνον και την οικογένειά του, το Κίεβο στην εμπόλεμη Ουκρανία.

Ένα ταξίδι που κανονικά διαρκεί 2,5 ώρες, με απευθείας πτήση, αυτή την φορά διήρκησε 2 ημέρες καθώς ένας από τους τρόπους πρόσβασης ήταν μέσω της γειτονικής Ρουμανίας. Άφιξη στο Βουκουρέστι και κατόπιν πτήση για Σου Τσάβα, πόλη της Ρουμανίας κοντά στα σύνορα με Ουκρανία. Διανυκτέρευση σε ξενοδοχείο με σκοπό την επομένη το πρωί να διασχίσω τα σύνορα με τα πόδια.

Μία πυκνή ομίχλη σκέπαζε τα σύνορα εκείνο το πρωί, συρματοπλέγματα τριγύρω, στρατιώτες με όπλα παντού, αστυνομία, ερωτήσεις, έλεγχος διαβατηρίων ήταν η πρώτη μου επαφή για την μετάβασή μου. Φτάνοντας στο Ουκρανικό έδαφος μία Κυρία με αυστηρό ύφος μου απευθύνει ερώτηση στα Ουκρανικά.

Αδυνατώ να απαντήσω και με κινήσεις χεριών καταφέρνω να καταλάβω ότι με ρωτούσε γιατί πάω Ουκρανία… «Οικογένεια» της απαντώ… Μου σφραγίζει το διαβατήριο και προχωρώντας  συλλαμβάνει το μάτι μου τον αδελφό μου πίσω από τα τελευταία συρματοπλέγματα που καλούμουν να περάσω,  να ανοίγει την αγκαλιά του για να με υποδεχτεί… Συγκίνηση, ζεστή αγκαλιά, αγάπη, αίσθηση ασφάλειας!!!
Το σώμα μου λύνεται σκεπτόμενη ότι «τώρα είμαι ασφαλής»…

Πόσο ασφαλής άραγε μπορεί να αισθάνεται κάποιος σε μία εμπόλεμη χώρα;

Και το ταξίδι συνεχίζεται με μία διαφορετική καθημερινότητα από αυτή που ζούμε στη χώρα που διαμένουμε…

Σειρήνες ηχούν ανά τακτά χρονικά διαστήματα κατά την διάρκεια της ημέρας προειδοποιώντας για ενδεχόμενη επίθεση…

Ρουκέτες απογειώνονται, παράγοντας έναν  εκκωφαντικό θόρυβο προκειμένου να αναχαιτίσουν τα drones του αντιπάλου…

Το σπίτι τραντάζεται όπως τραντάζεται σε ένα δυνατό σεισμό…

Προγραμματισμένες και μη διακοπές ρεύματος κατά την διάρκεια των συναγερμών…

Οι άνθρωποι παγωμένοι σταματούν κάθε δραστηριότητα περιμένοντας να λήξει ο συναγερμός…

Κάποιοι στο άκουσμα της σειρήνας τρέχουν σε Μετρό προκειμένου να προφυλαχθούν…

Ομάδες ανθρώπων εθελοντών καθημερινά δίνουν το παρόν σε καταφύγια οργανώνοντας παιχνίδια για τα παιδιά για τις ώρες που καλούνται να παραμείνουν εκεί για ασφάλεια…

Η άλλοτε ήσυχη και ήρεμη ζωή των ανθρώπων της Ουκρανίας έχει μετατραπεί σε ένα καθημερινό αγώνα άγχους και επιβίωσης.

Παρόλα αυτά η ζωή συνεχίζεται… οι άνθρωποι πηγαίνουν στην εργασία τους… τα παιδιά πηγαίνουν στα σχολεία τους… χαμογελούν… παίζουν… και με θάρρος και κουράγιο διαχειρίζονται την ιδιόμορφη αυτή κατάσταση.

Κάποια στιγμή συνειδητοποιώ ότι αυτή την «ιδιαίτερη» συνθήκη, οι άνθρωποι εκεί την έχουν αναγάγει σε μία άλλη «κανονικότητα» για να μπορέσουν να επιβιώσουν, να προοδέψουν και να ελαχιστοποιήσουν το ψυχικό αντίκτυπο που θα αφήσει τα παιδιά τους.

Αλήθεια πόσο ευπροσάρμοστο ον είναι ο άνθρωπος;

Πόσα αποθέματα θάρρους και υπομονής έχει κρυμμένα μέσα του;

Και πώς διαφορετικά θα χτίζαμε τις σχέσεις μας αν νιώθαμε την απειλή της απώλειας στην καθημερινότητά μας;

Επιστρέφοντας στη χώρα μου, ακολουθώντας την ίδια πορεία συνειδητοποιώ:

• Πόσο ευλογημένοι είμαστε που ζούμε σε ειρηνικό περιβάλλον🕊
• Πόσο σημαντική είναι η ανθρώπινη αγκαλιά
• Πόσο περισσότερο μπορούμε να αξιοποιήσουμε «εμάς» στις συνθήκες  που ζούμε και τέλος
• Πως η ελπίδα, το κουράγιο, η αισιοδοξία και η εστίαση σε όμορφες στιγμές αποτελούν πηγές ενδυνάμωσης σε περιόδους που όλα δείχνουν έτοιμα να καταρρεύσουν.