Πώς "ακινητοποιούμε" τους κλέφτες της χαράς μας - Μέρος 2ο

Στο 1ο Μέρος ασχοληθήκαμε με το θέμα: "Προσκόλληση στο Παρελθόν"
✅Στο 2ο Μέρος θα ασχοληθούμε με το θέμα: "Δυσφορία στο Εργασιακό Περιβάλλον"
Πως είσαι;
Σε γενικές γραμμές …καλά θα έλεγα…
Σε ειδικές;
Μεγάλο πρόβλημα στη «δουλειά»! Μου έχει φάει την ψυχή αυτή η «δουλειά». Ξυπνάω το πρωί και σκέφτομαι πως θα «περάσουν» πάλι οκτώ ώρες να σηκωθώ να φύγω…

Μήπως σας θυμίζει κάτι αυτή η στιχομυθία;

Και πως νιώθει άραγε κάποιος που βιώνει δυσφορία στο εργασιακό του περιβάλλον;

Θα μοιραστώ μαζί σας την δική μου ιστορία με στόχο να αποτελέσει κίνητρο για όποιον νιώθει ότι η ικανοποίηση που λαμβάνει από την «δουλειά» του είναι μηδαμινή ή ανύπαρκτη.

Καταρχάς αντικαθιστώ την λέξη «δουλειά», που παραπέμπει σε «δουλεία» που σημαίνει σκλαβιά, με την λέξη «εργασία» που σημαίνει παράγω έργο.

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα κορίτσι το οποίο ήθελε να είναι ανεξάρτητο οικονομικά και του άρεσε πάρα πολύ η επικοινωνία με τον κόσμο. Επίσης χαιρόταν πάρα πολύ όταν μάθαινε κάτι νέο και αναπτύσσονταν. Έτσι λοιπόν αποφάσισε να ξεκινήσει την πορεία του στον τραπεζικό χώρο όπου το στοιχείο της επικοινωνίας υπήρχε σε καθημερινή βάση, ένιωθε χρήσιμη προσφέροντας τις γνώσεις που αποκτούσε καθημερινά και λάμβανε μεγάλη ικανοποίηση όταν τα σχόλια των πελατών ήταν επαινετικά για την ίδια.

Εξελίχθηκε πολύ γρήγορα στην ιεραρχία και για πάρα πολλά χρόνια (23) ένιωθε ότι ήταν γεννημένη για αυτή την εργασία.

Όταν όμως οι συνθήκες άρχισαν να μεταβάλλονται , ο χάρτης του τραπεζικού κλάδου καθημερινά άλλαζε και οι απαιτήσεις αυξάνονταν μέρα με τη μέρα, άρχισε να νιώθει εγκλωβισμένη, μη δημιουργική και η επικοινωνία με συναδέλφους και πελάτες γίνονταν όλο και πιο πιεστική.
Και τότε μια μέρα αποφάσισε ότι ήρθε η ώρα να ασχοληθεί με την μεγάλη αγάπη της ζωής της, που απλά είχε βάλει στο ντουλάπι του κομοδίνου της, και να ξεκινήσει τις σπουδές της πάνω στο θέμα «Άνθρωπος».

Κι έτσι όταν διαμορφώθηκαν οι κατάλληλες συνθήκες και δόθηκε η ευκαιρία να αποχωρήσει, την άδραξε, ευχαρίστησε τους συναδέλφους της και τους πελάτες της για όλα αυτά τα χρόνια της υπέροχης συνεργασίας, της άψογης επικοινωνίας και της αλληλοεκτίμησης και έχοντας στη σάκα της όλες τις πολύτιμες εμπειρίες προχώρησε στις σπουδές που ονειρεύονταν, ξεκίνησε τη νέα της εργασιακή πορεία και τη νέα  εξέλιξη στη ζωή της.

Και από τότε ξυπνά με χαμόγελο, με διάθεση να προσφέρει τον καλύτερο εαυτό της στους ανθρώπους και να συμβάλει με τον δικό της μοναδικό τρόπο στην ευημερία, τη χαρά και την εσωτερική ισορροπία σε όλο και περισσότερους ανθρώπους.

Θα θέλατε να βιώνετε τη χαρά που αξίζετε; Κλείστε τώρα μία δωρεάν μισάωρη συνεδρία μαζί μου να το δημιουργήσουμε ΜΑΖΙ!
​
Και τότε η εργασία πήρε άλλο χρώμα, φωτεινό και λαμπερό. Η ψυχή της τραγουδούσε ξανά και η ικανοποίηση από την νέα της ενασχόληση είχε καθημερινά αυξητική πορεία.
Κι έζησε  αυτή καλά κι εμείς καλύτερα…

Οι κύκλοι στη ζωή ανοίγουν και κλείνουν… Όταν νιώθουμε ότι η εργασία  που κάποτε μας γέμιζε χαρά έπαψε να μας γεμίζει τότε με αυτοπεποίθηση, επιμονή και αποφασιστικότητα αλλάζουμε πλεύση. Η ζωή είναι παράσταση δεν είναι πρόβα… Οι συνθήκες αλλάζουν κι εμείς δεν μπορούμε να μένουμε στάσιμοι και αμετακίνητοι.

Και κλείνω με μία φράση που μοιράστηκε μαζί μου μία αγαπημένη φίλη μου «Ένα τέλος δεν έρχεται ποτέ με άδεια χέρια».