Πώς να μην παίρνεις τα πράγματα προσωπικά

Μήπως ξύπνησες το πρωί μες την καλή χαρά και ο προϊστάμενός σου «σε πρόσβαλε»;

Η μήπως η αδελφική σου φίλη «σε εκνεύρισε»;

Ή μήπως ο πρώτος πελάτης που επισκέφτηκε το χώρο σου σήμερα «σε έβγαλε εκτός εαυτού»;

Καθημερινές στιγμές που μας προκαλούν θυμό, αγανάκτηση, ταραχή και πολλές φορές νιώθουμε αδικία και αναρωτιόμαστε «γιατί σε εμάς».

H πλειοψηφία των ανθρώπων ενοχλούνται με τις συμπεριφορές συνανθρώπων τους, θυμώνουν και είτε αντιδρούν ανταποδίδοντας τις βολές που έλαβαν είτε απλά παραμένουν ατάραχοι και συνεχίζουν να ζουν την ημέρα τους.

Πως συμβαίνει αυτό και τι υπάρχει από πίσω που υποκινεί την μία ή την άλλη συμπεριφορά;

Από την στιγμή που κάνουμε χρήση του «Με» είναι σαν να μεταφέρουμε την ευθύνη της δικής μας κατάστασης στον εμπλεκόμενο. Εμείς επιτρέπουμε στον οποιονδήποτε να παραβιάσει τα όριά μας τα οποία προφανώς ή δεν έχουμε θέσει ή δεν έχουμε θέσει με σαφήνεια ή δεν έχουμε φροντίσει να μάθουμε αν έχουν γίνει πλήρως κατανοητά από την άλλη πλευρά.

Αυτομάτως βάζουμε τον εαυτό μας στην θέση του θύματος και αρχίζει ένας υπέροχος εσωτερικός διάλογος που οδηγεί στην ενίσχυση του «θυματοποιημένου εγώ» και  ταυτόχρονα στην επαλήθευση συνήθως του ευρέως γνωστού λεκτικού «είδες….όταν ο άνθρωπος είναι καλός τον πατούν»…

Ας αναρωτηθούμε στο σημείο αυτό ποιόν ρόλο επιθυμούμε να έχουμε στη ζωή μας…
Τον ρόλο του θύματος η του υπεύθυνου ατόμου που γνωρίζει πώς να διαχειρίζεται τους ανθρώπους γύρω του, και τις άβολες  καταστάσεις έντασης που αποτελούν και αυτές μέρος του παιχνιδιού της ζωής.

Επιθυμείς να αναλάβεις την ευθύνη του εαυτού σου και να ανταποκρίνεσαι διατηρώντας την εσωτερική σου σου ηρεμία; Επικοινώνησε τώρα μαζί μου για μία δωρεάν μισάωρη αναγνωριστική συνάντηση.

Προϋπόθεση αυτού είναι η αυτογνωσία και η συναισθηματική νοημοσύνη. Όταν γνωρίζουμε τον εαυτό μας,  την αξία μας και είμαστε ικανοί να αναγνωρίσουμε και να διαχειριστούμε τα συναισθήματά μας δεν δίνουμε σε κανέναν το δικαίωμα να «Μας» προκαλέσει οποιοδήποτε συναίσθημα.

Είμαστε παρών στην κατάσταση και την αντιμετωπίζουμε με ευθύνη και σεβασμό πρώτα απέναντι στον  εαυτό μας και κατόπιν απέναντι στον άνθρωπο που προκάλεσε την κατάσταση.

Στο σημείο αυτό θα ήθελα να σας διηγηθώ μία πραγματική ιστορία που διάβασα σε ένα βιβλίο του Echart Tolle και αφορά έναν Ιάπωνα διδάσκαλο του Ζεν τον «Χακουίν:
«Ο Χακουίν  ζούσε σε μια κωμόπολη της Ιαπωνίας , έχαιρε μεγάλου σεβασμού  και πολλοί άνθρωποι πήγαιναν σε αυτόν για πνευματική καθοδήγηση.
Κάποια στιγμή έτυχε να μείνει έγκυος η έφηβη κόρη του γείτονα του και όταν ερωτήθηκε από τους οργισμένους γονείς για την ταυτότητα του πατέρα εκείνη δήλωσε τον Χακουίν.
Έσπευσαν λοιπόν μαινόμενοι οι γονείς να κατηγορήσουν, να προσβάλλουν και να υποτιμήσουν του Χακουίν.
Η δική του αντίδραση στις κατηγορίες τους ήταν ένα απλό …«έτσι ε;»… 
Η ιστορία του εξαπλώθηκε και κανένας πλέον δεν τον επισκέπτονταν. Παρέμεινε ατάραχος γνωρίζοντας ο ίδιος την αλήθεια.
Όταν γεννήθηκε το μωρό το παρέδωσαν στον Χακουίν λέγοντάς του ότι «εσύ είσαι ο πατέρας ,εσύ να το μεγαλώσεις».
Και όντως το μεγάλωνε με πολύ αγάπη.  Ένα χρόνο αργότερα η μητέρα εξομολογήθηκε στους γονείς ότι ο πραγματικός πατέρας ήταν ένα παλληκάρι από το χασάπικο και όχι ο Χακουίν.
Μετανιωμένοι και με μεγάλη συντριβή πήγαν στον Χακουίν να πάρουν το παιδί και να ζητήσουν συγνώμη «Λυπόμαστε πραγματικά ήρθαμε να πάρουμε το μωρό». 
Αντίδραση του Χακουίν…ένα απλό «έτσι ε;»…

Ας υποβάλουμε στον εαυτό μας την εξής ερώτηση: Τι ήταν αυτό που ενεργοποίησε την αντίδρασή μας;
Μήπως είναι κάποιο κενό στην δική μας προσωπικότητα που καλό είναι να φροντίσουμε ώστε να καλυφθεί;
Ο Μαχάτμα Γκάντι έλεγε ότι «κανείς δεν μπορεί να με πληγώσει χωρίς την συγκατάθεσή μου».

Την επόμενη φορά που θα συμβεί κάτι και θα «σας» προκαλέσει δυσάρεστο συναίσθημα κάντε μία παύση… πείτε μέσα σας «έτσι ε;» και συνεχίστε ατάραχοι την ημέρα σας.

Οι γύρω σας θα εκπλαγούν και εσείς θα έχετε καταφέρει να διατηρήσετε την ψυχική και πνευματική σας ηρεμία.