Το πρόβλημα ως κίνητρο εξέλιξης

• Πόσες φορές κλήθηκες να αντιμετωπίσεις κάποιο πρόβλημα που προέκυψε;
• Πόσες φορές ένιωσες ότι δεν έχεις τις απαραίτητες δυνάμεις να το αντιμετωπίσεις;
• Πόσες φορές μετά την αντιμετώπισή του είπες «πάει κι αυτό»;

Μου αρέσει να παρομοιάζω το κάθε πρόβλημα με ένα βουνό. Αρέσκεται το μυαλό να κατασκευάζει  ένα τέτοιο σενάριο, και το εκφράζει «βουνό μου φαίνεται». Το ύψος που προσδίδει το μυαλό σου στο βουνό είναι άμεσα συνδεδεμένο με τις διαστάσεις που εσύ δίνεις στο πρόβλημα.

Γνωρίζουμε μέσω της νευροβιολογίας ότι δεν είναι το ίδιο πρόβλημα που εμφανίζεται ή το γεγονός  που συμβαίνει τεράστιο αλλά η μετάφραση που το δικό μας μυαλό δίνει σε αυτό.
Και η μετάφραση αυτή εξαρτάται από τα βιώματά μας, τις εμπειρίες μας, τις πεποιθήσεις μας καθώς και από την πίστη που έχουμε στον εαυτό μας για την επίλυσή του.

Έτσι παραδείγματος χάριν η ακούσια ή η εκούσια διακοπή μίας σχέσης μπορεί να μεταφραστεί με 2 τρόπους:

• Με παράτησε ή παρά τα προβλήματα είχα έναν άνθρωπο ή
• Η σχέση αυτή  δεν ωφελούσε κανέναν από τους δύο, ευκαιρία για νέα αρχή

Το πως θα επιλέξουμε να μεταφράσουμε το γεγονός είναι αποκλειστικά δική μας απόφαση.
Απόφαση η οποία θα καθορίσει την συναισθηματική μας κατάσταση, την ανάπτυξη μας και την συμπεριφορά μας.

Είναι σημαντικό να θυμούμαστε ότι πάντα υπάρχουν τουλάχιστον δύο επιλογές ως προς τον τρόπο που μπορούμε να ανταποκριθούμε σε μία πρόκληση. Υπάρχει η επιλογή του:

• Αναζητώ το τι έχω να μάθω και να εξελιχθώ και η επιλογή
• Υιοθετώ  την ψυχολογία του «θύματος» και βαλτώνω.

Όταν επιλέγουμε την πρώτη οδό δημιουργούμε την προσωπική μας «κάβα  σθένους», ενισχύουμε την αυτοπεποίθηση μας και χτίζουμε την ψυχική μας ανθεκτικότητα.

Βλέπουμε το πρόβλημα ως μονοπάτι εξέλιξης και μάθησης. Νιώθουμε ότι είμαστε ικανοί και δυνατοί να αντιμετωπίσουμε ότι προκύπτει. Αντιλαμβανόμαστε  ότι διαθέτουμε δυνάμεις όπως ευελιξία, αυτορρύθμιση, περιέργεια και αυτοεκτίμηση.

Κανείς δεν γεννιέται με ψυχική ανθεκτικότητα. Την αναπτύσσουμε  στην πορεία της ζωής και μας βοηθά να μεταφράζουμε οποιοδήποτε μη αναμενόμενο γεγονός συμβαίνει στο περιβάλλον μας σαν μία πλαγιά βουνού που καλούμαστε να ανέβουμε , όπου στην διαδρομή έχουμε να ανακαλύψουμε νέα στοιχεία για εμάς και που πιστεύουμε ότι όσο πιο ψηλά ανεβούμε τόσο πιο μαγευτική θα είναι η θέα.

Και τότε το πρόβλημα, από εκεί ψηλά, θα μοιάζει με κουκίδα και εμείς θα έχουμε ενισχύσει την προσωπική «κάβα του σθένους μας», θα έχουμε εξελιχθεί και το επόμενο πρόβλημα θα το καλώς ορίσουμε γνωρίζοντας ότι είναι μία ακόμη ανάβαση που είμαστε ικανοί να πραγματοποιήσουμε με αισιοδοξία και διάθεση μάθησης.

Και έτσι η ζωή αποκτά άλλο νόημα.
​
Ένα νόημα εξερεύνησης, εξέλιξης και αυτογνωσίας.