Η εξέλιξη μίας σχέσης

Χαζεύω στο δρόμο νεαρά ζευγάρια (ηλικίας 15-20) να περπατούν στο δρόμο αγκαλιασμένα, πιασμένα χέρι – χέρι, να ανταλλάσσουν βλέμματα ενθουσιασμού και χαράς, να περπατούν χορεύοντας λες και είναι μόνα τους σε τούτο τον πλανήτη.  

Κάνουν όνειρα για τη ζωή τους, για τις σπουδές τους, για την αποφοίτησή τους και την αποκατάστασή τους και χαμογελούν ο ένας στον άλλο μεταφέροντας έτσι την αισιοδοξία, τη δύναμη της επιτυχίας του στόχου και τη σημασία της συνύπαρξης τους σε όλο αυτό το μελλοντικό ταξίδι.

Σε αυτή τη φάση της ζωής μας είμαστε έτοιμοι και πρόθυμοι να δώσουμε «τα πάντα» στη σχέση μας, να μοιραστούμε κάθε κρυφή μας σκέψη, να συμπορευτούμε χωρίς προϋποθέσεις και χωρίς την παραμικρή επιθυμία να αλλάξουμε κάτι στον άλλο.

Ταυτόχρονα πονάμε με τους διαπληκτισμούς, κλαίμε με τις συγκρούσεις, γιορτάζουμε τις επιτυχίες μας και γελάμε χορεύοντας με όλο το συναίσθημα που βιώνουμε.

Τι γίνεται όμως στην ενήλικη ζωή;
Τι ζητούν οι ενήλικες από μία σχέση;
Τι είναι διατεθειμένοι να δώσουν και να υπομείνουν σε μία σχέση;

Χαζεύω στο δρόμο ενήλικα ζευγάρια να περπατούν σε «απόσταση ασφαλείας», να γυρνούν να κοιτάξουν το ταίρι τους μόνο για να διαπιστώσουν ότι δεν έστριψε κάπου στο ενδιάμεσο της διαδρομής, να περπατούν αγέλαστα και σκυθρωπά και στο τέλος να κάθονται σε ένα τραπέζι εστιατορίου και να ανταλλάσσουν ελάχιστα βλέμματα και λόγια.

 Έπαψαν να κοιτάζονται στα μάτια, να θαυμάζουν ο ένας τον άλλο, να ονειρεύονται την εξέλιξη της κοινής τους ζωής, να εκτιμούν αυτά που συμπορευόμενοι απέκτησαν στη ζωή τους, να εκτιμούν και να αποδέχονται την παρουσία ο ένας του άλλου και σκέφτονται πως θα βρουν τρόπο διεξόδου και τι είναι αυτό που θα τους δώσει τη «χαμένη της νιότης ευτυχία».

Το δίλημμα που διακατέχει ένα μεγάλο ποσοστό ενηλίκων ζευγαριών στις μέρες μας είναι «Φεύγω και λυτρώνομαι» ή «παραμένω και υποφέρω».

Το ενδιάμεσο στάδιο προ διλλήματος που ακούει στο «τι συμβαίνει στη σχέση μας», «τι μας οδήγησε στην αποξένωση», τι «ξεχάσαμε στη διαδρομή»… προσπερνάται.

Και είναι τόσο ωραίο αυτό το στάδιο, τόσο αποκαλυπτικό και τόσο διδακτικό.

Στην εποχή της ταχύτητας, των γρήγορων εξαντλητικών ρυθμών και των «εύκολων» αποφάσεων έχουμε παραγκωνίσει τον παράγοντα «Άνθρωπο». Έχουμε ξεχάσει πως είναι να ζούμε εναρμονισμένοι με τις αξίες μας και τα πιστεύω μας. Κυνηγάμε όλα αυτά που σύμφωνα με την κοινωνία μας, μας κάνουν «εν δυνάμει» ευτυχισμένους όπως χρήμα, δόξα, αναγνωσιμότητα, ομορφιά.., και καλά όλα αυτά και καθόλου κατακριτέα, όμως αμελούμε παντελώς την ομορφιά της επικοινωνίας, της ανταλλαγής τρυφερών λέξεων και σκέψεων και την ομορφιά της ατέλειας με τη δυναμική που βγάζουν για βελτίωση και εξέλιξη.

Οι αληθινές ανθρώπινες σχέσεις για να αντέξουν στο χρόνο έχουν ανάγκη από φροντίδα, θαυμασμό, έκφραση, επικοινωνία, σεβασμό, αποδοχή, μαζί με γέλιο, παιχνίδι και πάνω απ’ όλα επιμονή.

Η παραίτηση είναι ο εύκολος δρόμος.

Η αποδοχή, παραμονή και εξέλιξη χρειάζονται κόπο και ενέργεια.

Άλλωστε την ομορφότερη θέα τη συναντάς μετά από σκληρή ανάβαση που θέλει κόπο, επιμονή και αυτοπειθαρχία.