Φροντίζω τον Εαυτό μου

Πόσο παρών είναι ο καθρέφτης στη ζωή μου;
Τί βλέπω όταν τον κοιτώ κατάματα;
Τί νιώθω όταν έρχομαι αντιμέτωπος/η με το είδωλό μου;
Του Χαμογελώ;
Το Συμπονώ; ή
Το Λυπάμαι;  

Αναρωτιέμαι λοιπόν αν στην ταχύτατη καθημερινότητα, που έχουμε επιλέξει ή όχι να ζούμε, αφιερώνουμε συστηματικά χρόνο για τη φροντίδα του εαυτού μας…

Φροντίζω τον εαυτό μου σημαίνει Αγαπώ και Ακούω το σώμα μου…
Φροντίζω τον εαυτό μου σημαίνει Ποτίζω με Χαρά την ψυχή μου…
Φροντίζω τον εαυτό μου σημαίνει Έχω τον Έλεγχο των σκέψεων μου…

Το σώμα μας είναι το «όχημα» που υπάκουα και αδιαμαρτύρητα μας «μεταφέρει» σε όποια «διεύθυνση» του ζητήσουμε… από μόνο του αυτό το καθιστά τον πιο σπουδαίο «συνοδοιπόρο» της ζωής μας.

Είναι η 1η συνάντηση της κάθε ημέρας μας.
Μας αρέσει λοιπόν αυτό που συναντούμε;
Μας δίνει την ενέργεια να αδράξουμε την ημέρα μας;
Γνωρίζουμε ότι η εξωτερική μας εικόνα αντικατοπτρίζει την εσωτερική μας ισορροπία και παίζει καθοριστικό ρόλο στην επικοινωνία μας με τον υπόλοιπο κόσμο;

Χαιρόμαστε με τον εαυτό μας;
Γνωρίζουμε τις πτυχές του και τις άπειρες δυνατότητές του;
Γελάμε με την «ψυχή» μας;
Με τι είδους σκέψεις τροφοδοτούμε τον εγκέφαλό μας;
Τις ελέγχουμε ή μας ελέγχουν;
Μας κινητοποιούν ή μας «παγώνουν»;

Θαυμάζουμε τους ανθρώπους που προσέχουν τη σιλουέτα τους, που φροντίζουν να διατηρούν τη φρεσκάδα του προσώπου τους, που η εμφάνισή τους αποπνέει ένα υγιές άτομο που σέβεται και φροντίζει τον εαυτό του!!!
​
Επιζητούμε να σχετιζόμαστε με άτομα που απλόχερα μοιράζουν το χαμόγελό τους, που είναι ενεργά στην παρέα και γελώντας με την ψυχή τους παρασύρουν και τους υπόλοιπους!!!

Έχετε την επιθυμία να μάθετε πως να φροντίζετε ποιοτικά τον εαυτό σας; Κλείστε τώρα μία δωρεάν μισάωρη συνεδρία μαζί μου να φτιάξουμε ΜΑΖΙ το πλάνο αυτο-φροντίδας σας. 

Απομακρυνόμαστε, συνήθως με ευγένεια, από άτομα τα οποία είναι μονίμως σκεπτικά, μάχονται κατά της μοίρας τους και το πρωινό τους ξύπνημα εκπέμπει … «άντε ακόμη μια μέρα» !!!

Τα πρώτα μας ακούσματα στην παιδική μας ηλικία, πρωτίστως από την οικογένεια και κατόπιν από το σχολείο, ήταν «να προσέχεις το φίλο σου», «να τρέχεις όταν μία φίλη σου ζητά βοήθεια», «να είσαι ευγενικός και καλός με τους ανθρώπους»…

Κανείς όμως δεν μας δίδαξε να είμαστε ευγενικοί και καλοί με τον εαυτό μας… να προσέχουμε τον εαυτό μας… να τρέχουμε όταν ο εαυτός μας ζητά βοήθεια…

Ας φανταστούμε τον εαυτό μας σαν ένα λουλούδι… η καθημερινή φροντίδα είναι αυτό που του δίνει ώθηση να ανθίσει και να αναπτυχθεί…

Και πιστέψτε με, αν δεν το κάνουμε εμείς, κανείς άλλος δεν πρόκειται να το κάνει για εμάς…
Απαιτεί χρόνο, αφοσίωση και επιμέλεια!

Από νωρίς μάθαμε να αφιερώνουμε χρόνο και να είμαστε επιμελής με τα μαθήματά μας, γιατί αυτό θα μας έδινε τις βάσεις για την πορεία της ζωής μας…

​Ποια μπορεί να είναι όμως η πορεία αν το πρόσωπό μας, η ψυχή μας και η συνολική μας εικόνα είναι όπως ένα μαραμένο, παραγκωνισμένο και ταλαιπωρημένο λουλούδι;;;